Pranvera është stina që ndez shpresë në zemrat tona, duke na ndihmuar të shpëtojmë nga hija e dimrit dhe të ndjehemi më afër natyrës. Siç e ka shprehur Ismail Kadare në shumë prej veprave të tij, pranvera është një simbol i rilindjes dhe i shpresës së re.
Nëpërpërvjetësimi i kohës, pranvera ka qenë një mrekulli që çdo njeri dhe çdo kulturë e ka ndier në mënyra të ndryshme. Ajo ka qenë burimi i frymëzimit për shumë poetë dhe artistë në të gjithë botën, dhe në prozën e Ismail Kadaresë, pranvera ka qenë gjithmonë e pranishme si një temë e rëndësishme dhe e pasur me simbolizëm.
Në vëllimin e tij “Prilli i Thyer”, Kadare shkruan se pranvera është “stina e dashurisë, e rinisë dhe e shpresës”, një kohë kur “në natyrë dhe në njerëz, ndryshimi qëndron në ajrin që ndjen dhe në tingullin që dëgjon”. Ai e përshkruan pranverën si një kohë kur “drita dhe ngrohtësia kthehen në botën tonë, duke na ndihmuar të shohim gjithçka në një kuptim të ri, me një sy të ri”.
Në veprën e tij “Kronikë në gur”, Kadare përshkruan pranverën si një kohë që shërben si kujtim i rinisë dhe shpresës së re. Ai shkruan se “në pranverë, të gjitha gjërat janë të reja”, dhe se “në qiell shikohet dielli, në tokë zënë rrënjët dhe pemët rriten”. Me fjalë të tjera, pranvera është koha kur gjithçka rilind, duke sjellë me vete një frymë të re të jetës dhe një shpresë të re për të ardhmen.
Në vëllimin e tij “Dimri i fundit të dashurisë”, Kadare përshkruan pranverën si një kohë që na ndihmon të kujtojmë se “në natyrë dhe tek njeriu, gjithçka është e përhershme dhe e ndryshueshme”. Ai shkruan se “pranvera është si një filxhan i ri kafeje në krah të një dritareje”, duke na ndihmuar të shohim se si jeta vazhdon të rrjedhë nëpërmjet ndryshimeve dhe rilindjes.
